Een week, swoeg en sweet ek nog om elke dag te blog, en die die volgende week staan ons al Julie se kant toe.
Junie het omtrent verby gevlieg. Ek het geen ongevraagde opinie, geen stories, geen snaaksigheid, geen kuier en geen reise om te deel. Die beste deel van Junie, is dat die seisoen begin draai…
Dis eintlik baie hartseer. Ek hou daarvan om voluit te leef. Waar is Junie? Het ons Mei maand heeltemal oorgeslaan? Ek soek ‘n “do-over”
Junie was ‘n maand vol hooi. Ek het Instagram herontdek, elke dag foto’s geneem, bietjie geblog in die ongewensde taal, gewerk, gedraf en tjoef tjaf is dit verby…
Ek het baie drome oor my toekoms, dinge wat ek wil bereik, heimweë oor die verlede, bekommernisse oor ons land en ons mense, en eintlik is alles net een groot JUNIE!
Maar vir nou… CARPE DIEM… Doen iets vandag om Junie te onthou…
Almal weet ek en Manlief verskil soos dag en nag. Ek moet nog daai boek skryf, maar as ek sê links, dan sê hy regs. Ons is die lewende bewyse dat “opposites attract”.
Manlief is ‘n nagwolf. Kyk hy kan Playstation / Xbox speel tot watter tyd in die oggendure. Ek aan die ander kant is ‘n oggend mens. As die son op is, dan moet ek ook op. Hul sê nie verniet dat die son water trek nie.
Van laas maand af, ons lyband so effens verleng is en ons weer mag begin oefen. Het ek en my vriendin, wat my op my tone hou, elke Saterdag en Sondag gaan draf. Daar was geen uitsondering of verskoning nie. Ons was uitgehonger en dit moes kafgedraf geword het. Omdat ons nou slegs naweke het, het ons dit so effens oordoen en sommer kans gesien vir 10km+. So gisteraand, stuur ek toe vir haar die rympie:
Dit is ewe skielik winter. Dit het gister gereën. Ek wil net een oggend laat slaap, self wakker word, sonder ‘n wekker, sonder om te moet gaan werk en sonder enige verpligtinge.
Vir hierdie enkele Saterdag, beplan ek om heeldag in my jamies en japon voor die tv te sit. Slegs op staan vir kos en koffie. Simpel flieks te kyk. Playstation speel. My Skoonma te bel (Ja myne tel actually as ontspanning-sy’s nie ‘n monster-in-law nie). Geen huiswerk en geen “grown up” nonsens. Maar hoofsaaklik om laat te slaap. Ek waarsku selfs vir manlief om stil stil te verdwyn as hy werk toe gaan.
Maar NEE, dis mos te veel gevra. Gisteraand is ek wawyd wakker. Manlief paas al 10uur uit en ek sit en tande tel. Ek kyk Shameless, tor rond op Facebook. Hahaha – Ek google selfs hoe om moeg te word, maar alas, ek kry nie eers die skapies om hulle te tel nie.
En raai wat. Vanoggend is ek oudergewoonte voor 5uur, wawyd wakker en die son kom eers 06:45. Simpel “Murphy’s law” kon duidelik ook nie slaap nie…
Fancy koffie, want ek’t blykbaar baie tyd om te speel
Goeie genade. Sondag speel ons nog in ons somersklere in die tuin en teen Dinsdag lyk dit asof ons noordpool toe trek.
Ma het gesê dit gaan koud wees van Woensdag af, maar ek het ook al gehoor, dat dit nie die weervoorspeller is wat die reën uitdeel nie. 14°C is bibberend vir ons Natallers, terwyl die Gautengers bewe in 4°C
Dankie Neef (ek steel alweer jou foto)
Toe ons net Natal toe getrek het, het iemand vir my gesê dat ek nie gou van my jasse ontslae moet raak nie. In daai eerste jaar het ek heeljaar in my somersklere geloop en uitgebraai in die somermaande. Ek was amper elke dag in die swembad. Anyway, sy was reg en gelukkig het ek geluister. Elke jaar pak ek nóg ‘n stel warm klere uit. Die jaar oorweeg ek selfs om weer ‘n elektriese kombers te gaan koop en vir my bassetse baba ‘n jassie aan te trek. Manlief dink ek raak mal, terwyl hy nog in sy kortmou hemp rondloop.
Ek pes dit om soveel lae klere aan te hê. Waar is my vryheid? Ek lyk soos ‘n luislang wat ‘n rooibok ingesluk het. So warm en versmoord of blou van die koue?
Ewe skielik trek ons by Vrydag. Ek het ‘n kortmou truitjie aan met ‘n denim en tekkies. Ek bbrraaaiiii uit en ek’t geen lae om uit te trek nie. Dis nou Murphy vir jou….
Wat ‘n uitlating. Lanklaas gesuip soos op skool, of universiteit, of soos voor lockdown… Ek meen ek suip nie…
Ek praat soos ‘n kenner, maar eintlik gedra ek my soet, meeste van die tyd. Ja ok, ek geniet dit om saam die girls te kuier, ‘n vissie op ‘n warm dag en ek gryp soms na Karel – my getroue wynglasie. Maar ek verstaan glad nie die opgewondenheid oor al die amateure, wat dae aftel na Maandag toe, wanneer drank weer wettig verkoop mag word nie. Manlief sê altyd dis net alkoholiste wat NIE drank in die huis het nie…
Lekker was nog nooit sleg nie
Ek dink in elk geval ons simpel regering is hoog op al die mag wat ons hul gegun het tydens die inperking. Na al die opwinding mag jy blykbaar net drank koop tussen 09:00 en 12:00?! Dis belaglik! Wat van die “essensiële personeel”? Moet ons nou ons “essensiële werk” los om in ‘n tou te gaan staan vir 6 vissies? En dít nou op ‘n Maandag, van alle dae…
Moes sy nie al afgetree het nie?!
So gesels ek vandag met die zebra wat my staaltjies vertel van toe hy die eerste keer bier geproe het. Hy sê hy het net sy vinger in gedruk en afgelek. Hahaha dit was die slegste, bitterste drankie wat hy blykbaar nóg geproe het. Hy vertel my ook, dat ek vir myself lieg, as ek dink dat dit lekker is. Ek sukkel om in my mou te lag. Ek vertel hom toe dat hy ‘n vissie op ‘n warm dag moet probeer. Maar hy sê dat hy eerder roomys sal eet, want dít is mos nou lleekkkeerrrr…. En hy is nie verkeerd nie…
Braai cheers, auf wederzehen.
Na al die gemoan en gekla, tel ek saam slapies af:
na wanneer my Mumu oor die verbode nasionale grense mag reis en kom kuier,
na wanneer ons na Nam toe mag wegglip om uiteindelik vir boetie-baba te gaan ontmoet,
na ‘n girlsweekend wegbreek
na ‘n lekker wyn aandjie
en na ‘n plek waar alles net weer normaal is en nie uit preporsie geruk is nie…
Hoe op dees aarde kan enige iemand van my verwag om die petisie op Facebook te teken? Ek is jammer, maar dit is beLAGlik. As dit nou ‘n draf petisie was, was ek voor in die koor. Dis tog iets wat jy alleen, sonder enige iemand anders kan aanpak.
Elke tweede Jan-trap-en-sy-maat deel dit op Facebook
Essensiële volgens my, in ons huidige lockdown konteks, beteken iets waarsonder jy NIE kan leef NIE. Iets waarvoor jy jou lewe op die spel sal plaas. Wil jy regtig jou hare gaan doen en jou gesin se lewe op die spel plaas vir dit?
Moet my nou nie verkeerd verstaan nie. Ek het ook vrinne in die skoonheidsbederf en het baie simpatie vir hulle. Ek kan my nie indink hoe hul ‘n bestaan moet maak tydens die tyd nie. En ja, ons almal wil so graag net weer soos ons goeie ingekleurde self voel. My eie fancy naels is kort geknip en steek nie eers oor my vingerpunte nie, want dis higiënies en skoon soos wat dit moet wees. Om nie eers van my kapsel te praat nie. Almal kan ten minste nou ten minste sien dat ek nie ‘n regte blond is nie. Ek oorweeg al weer maniere om die kleur te verbloem. Ons almal wil tog mooi lyk en goed voel.
My haarkapper doen bemarking en bied koepons aan om haar kop bo water te hou. As hulle nou oop was, sou jy in elk geval daai geld op jou kapsel spandeer het, so sien dit as ‘n belegging. As jou getekende petisie ooit êrens kom, sou jy in elk geval mos gegaan het. So maak jou afspraak, betaal en weet dat jy eerste in ag geneem sal word sodra dit veilig is om terug te gaan werk toe.
En dan ry ek deur die dorp. En ek sien die hekke is oopgemaak vir die skare. Die ry om geld te trek staan ‘n hele blok vêr in die straat af. Die mense sit en wag vir die taxi’s om hul huis toe te vat. Die klante by my werk, lyk asof hul nog nooit van “social distancing” gehoor het nie en ek sukkel om asem te haal. Dan kan ek nie help om te wonder waaroor die eintlike permit aansoeke gaan nie. Dan kan almal mos maar oopmaak?
Daar is darem so paar mense wat saam met my stem op Facebook….
Na my gesanik oor wat essensiële dienste is en wat nie. Daag my zebra kollega op met pragtige gevlegde hare. Hoe nou gemaak?
Sekere mense volg die reëls, terwyl ander net “loop holes” soek. Aan die einde van die dag, moet ons almal net na onsself omsien! Of jy nou ‘n permit het of nie. Wees slegs bekommerd oor jouself en trek jou eie voorsorgmaatreëls, al vee die ander hul alies af. Dis seker waarvoor daai duisende aankoop van toiletpapier was.
Ek het van kleintyd af ‘n liefde vir fotografie. Pa het my van toentertyd af laat model speel en tou wys gemaak, van hoe om te mik en druk op die regte manier.
Ek het ‘n bladsy geskep van waar ek myself kan wees, sonder om te blik of te bloos. Wel my fotogeniese en fotografiese self. Waar my foto’s hul ongevraagde opinie kan gee.
Volg my gerus op Pawzing Photography, waar ek my foto’s en reise gaan deel. Dis ongelukkig in ‘n “ongewensde” taal gebruik, maar dis die taal wat alle skapies verstaan. Boeta sê meeste mense is soos skape en volg die een wat voorloop, blindelings.
Ek en my pakkaas opsoek na die perfekte foto.
Ons is so bederf met vandag se tegnologie. Dis heeltemal te maklik om net my foon op te tel vir ‘n foto. Ek kla gou as ek al my kamera toerusting moet saam dra. Dis soveel swaardra en moeite vir een perfekte foto. Die stelling moet reg wees, die driepoot moet opgestel wees, die regte lens moet op wees en dan moet jy wag vir presies die regte oomblik. Aan die einde van alles, kon ek dieselfde foto met my foon geneem het. Nou klink ek nes die oningeligte mensdom en sal sekerlik oor die vingers getik word vir die aanmerking. Julle kan maar ontspan, dis meestal ander se opinie en nie myne nie.
Die beroemde Floraanse sonsondergang
Ek het vergeet hoe ek die afskeep, stokperdjie van my geniet. ‘n Vriendin het die naweek haar eie blog begin en toe besluit ek dat ek wil saamspeel. Volg haar gerus by sykosmosmeisie.
Ek moet erken dat vandag se fone se kwaliteit soveel verbeter het. Met die Picsart app, kan ek dit vinnig verander soos wat ek wil. Ek speel ook graag met die kamera en video se funksies. Byvoorbeeld die “slow-mow” en “hyperlase” is heelwat minder moeite op my foon as met my kamera.
Ja ek dra swaar aan die eenkant, vir een foto en baie se speel na die tyd. En my handige foon is daar vir incheck en later se onthou. Dis nou my broodjie aan beide kante gebotter hê.
Ek het so half in die uitdaging in getrap en net laat vaar. Toe ek my oë uitvee is 14 dae verby en hiermee handel ek dit dan nou af.
Ek het ook vandag, uiteindelik, Dragon Age Inquisition, op die playstation klaar gemaak. (slegs 105 ure later) Dit bly darem maar ‘n lekker gevoel om iets te bereik en af te sluit. Ja ja, ek verstaan dat ‘n tv-speletjie nou glad nie iets is om oor huis toe te skryf nie. Veral nie Dragon Age nie, siende dat ek dit waarskynlik weer gaan aanpak met ‘n nuwe storielyn.
Spoiler alert
Ek het Dragon Age 1 en 2 al ‘n paar keer gespeel, met verskillende storielyne en karakters en vermoëns. Die eerste speel is gewoonlik ‘n karakter wat bietjie soos ek lyk, wat besluite neem wat ek sou neem, met betroubare kameradie. Daarna speel ek meer waaghalsig, dalk is ek dan meer van ‘n rebel en maak ander keuses. Dis ‘n lekker ontsnap van die werklikheid.
Daar gaan soveel moeite in ‘n speletjie in. Soveel opsies, terreine, karakters en storielyne wat emosie ontlok. Ek wonder of die vervaardigers ook soveel pret gehad het om dit te skep.
Dit fassineer my ook vreeslik, dat ek en Manlief, dieselfde speletjie SÓ verskillende kan speel. Almal weet ons verskil soos dag en nag, maar die wat twyfel, kan hier kom kyk om dit te bevestig.
En dan kry jy jou frustrasies in die lewe. Daai kere wat jy net moedeloos voel en wil opgee. Dinge lyk maar beroerd in my speletjie. Ek lê 6 voet onder die monster, my voorste vegter lê aan sy sy en my laaste 2 towenaars is deur al hul drankies en hulpmiddels. Dinge lyk beroerd.
Net voor ek tou opgooi, kry my speler ‘n 2de asem, ‘n 2de kans. Vanuit nêrens is al haar drankies en hulpmiddels gevul en sy kry haarself uitgeslinger onder die monster, wat haar so vas gedruk het. Met nuwe energie, veg die hele kameradie vir ‘n wenplan en ons slaag.
Soms lyk dit ook asof ons nie ‘n uitweg kan sien nie en ons net moet tou opgooi. Die keuses wat ons in ons alledaagse lewe maak, sal ons vir altyd mee moet saamleef. Maar een van die lekkerste gevoelens, is om iets te bereik. Om vas te byt en klaar te maak, al lyk dit asof die monster jou reeds plat gesit het. Dis jou lewe en jy kry net een kans. Leer uit jou foute, verander jou plan indien nodig en moet nooit opgee nie.
Ewe skielik is nog ‘n week verby en ek is 2 poste en 2 dae laat, om my 14 dag uitdaging af te sluit.
Die agter os kom ook in die kraal, so ek besluit om nogtans klaar te maak.
Waar kry jy jou inspirasie? Wie inspireer jou? Die wil is daar, maar die inspirasie is klaar.
Dis Saterdagoggend. Daar is geen parkrun tydens die lockdown so ek het min rede om op te staan. Ek probeer bietjie laat slaap, sonder dat ‘n wekker my wakker blêr. Maar as die son op is, moet ek ook op. Ek skop nogsteeds vas. Manlief bring vir my lekker koffie in die bed, voor hy padvat werk toe. Ek Toonblast, ek lees my oggendstukkie (Bybel), ek lees my koerant (Facebook groep-dramas) en ek lees so paar blogs.
Waar kry ek inspirasie vir dag 13 van 14 se uitdaging? Die opsies is baie, maar die inspirasie is weg. Is dit wat mens ‘n “writers block” noem?
Ek besluit om die blokkie uit te skryf. Al skryf ek net om te skryf. Dis seker al hoe mens oor dit kom. Ek skryf oor inspirasie, al is dit wat ek kort. Al sit ek vas, is daar ander wat my kan inspireer. Soms beteken jy iets vir iemand anders, sonder om dit te weet.
Ek wonder waar is ou Soli Philander nou? Hy weet mos hoe maak mens – Hahaha. Hoe maak mens? Só maak mens! Dankie Jakaranda wat my liriekeraai help onthou.
My belangstelling is wyd verspreid en ek het altyd ‘n ongevraagde opinie. Maar hoe nou gemaak as niemand iets vra? As niks my uit die vere jaag? As ek niks het om oor te kla of te brag? Soos hul in engels sal sê, ek is “content” = gelukkig om net te wees.
Draf is nie vir almal nie. Wel dis wat jy dink, totdat jy dit begin doen. Draf, stap, hardloop, snol, kom net uit die huis uit. (Na die lockdown natuurlik)
Vir my is dit die vars lug, die kop skoonmaak, die samesyn, die uitstappie, die uitdaging, die verkenning en soms die beloning na dit tyd. Die draf gemeenskap is ook nie kompeterend nie. Hul ondersteun mekaar en elkeen jaag net sy persoonlike tyd na.
Sommige oggende draf ek en ‘n vriendin dat ons betyds op die strand kan wees om die son te sien opkom. Dit is ‘n lekker afwisseling, in plaas van om net in die gimnasium se mure vas te kyk. Dan is dit net ons, sand en see. Kan dit my soveel vrede gee? Op ons laaste oggend draffie voor lockdown, het dolfyne ons kom afsien, so asof hul geweet het wat ons voorland sou wees.
Saterdae is parkrun. Ek en Manlief probeer kyk op hoeveel verskillende plekke ons kan deelneem. Elke plek is ‘n ander tipe uitdaging. Amanzimtoti was vir ons die meeste van ‘n uitdaging, siende dat omtrent 3km daarvan op die sagte strand was. Veral as jy dit in Maart se drukkende humiditeit probeer. Uvongo bly ons gunsteling, met ‘n bietjie strand, bietjie teerpad en heelwat wandel-gras-padjie, terwyl die dassies jou aanmoedig. Blackpool het begin met 6 lae klere in die winterkoue, wat ek na die 2de rondte alles in my arms moes dra (so leer mens maar). Elke parkrun bied ‘n ander atmosfeer en natuur ervaring.
Ons het al so paar plekkies kaf gedraf. Soms sit dit my ore aan, maar solank ek klaar maak, gee ek nie om of ek heel eerste (Ek wens) of heel laaste is nie.
Sondae middae is my alleentyd. Dan draf ek totdat manlief my na werk oplaai langs die pad en hopelik beloon met lekker roomys op die strand. Dit is mos die lewe.
Soms mis jy eers iets as jy dit nie meer kan doen nie. Soms besef jy eers wat jy gehad het, nadat jy dit verloor het. Soms besef jy eers hoe onfiks jy is, as jy om die blok gaan draf NA lockdown… ek kan nie meer wag nie…
Ek probeer werklik om na my binneste stemmetjie te luister… daai stemmetjie wat sê tel jou seëninge… daai stemmetjie wat sê help jou medemens uit dankbaarheid… Ek het soveel om voor dankbaar te wees.
Iemand het my vertel dat ek met ‘n geruste, oop hand moet gee en nie moet omgee, of die een wat aan die ontvang kant is, my om die bos gelei het nie.
Dit moet baie waagmoed vat om te bedel. Ek kan nie eers vir die geld vra wat mense my skuld nie, wat nog te sê van sommer net. En dan kry jy die meester manipuleerders wat lieg sonder om te blik of te bloos. Ek dink, dat soos meeste goed, is slegs die eerste keer se bedel werklik moeilik. Daarna word dit ‘n kunstige stokperdjie.
Op ‘n dag ry ek na Midas toe vir ‘n nuwe karbattery. Daar staan so skraal indiër man en bedel vir geld. Behalwe vir die feit dat ek slegs noodgeval kontant saamdra, weier ek om geld te gee vir iemand wat bedel. Dit beteken nie dat ek ongeskik hoef te wees nie. So die man stap saam my kar toe en vertel my sy vreeslike hartseer storie. Iets van hy is ‘n enkelouer en sy baba dogtertjie het lanklaas melk gehad en hy’t nie werk nie. So ek gee hom, baie teen my wil R1. Maar my gewete pla my so, dat ek Pick’nPay toe ry om sy S26 blik melk te gaan koop. Nie Pick’nPay of Clicks het voorraad gehad nie, so toe ry ek maar terug werk toe met leë hande. Dit pla my so, dat ek ‘n vriendin van die storie vertel en vra of sy nie na werk daar verby wil ry en kyk wat aangaan nie. Sy vertel my toe, dat die man ‘n al-om-bekende is, dat hy nie eers ‘n dogtertjie het nie en dat hy ‘n dwelmverslaafde is. Blykbaar ruil hy die melk dan om vir kontant en is dit een van die duurder blikke. So ek sou net sy dwelmverslawing geborg het. Kan jy die pap so dik aan maak?
Gee met ‘n oop, geruste hart…
Laasweek sit ek in die kar en ‘n dame nader my v geld. Sy’s maer en tingerig. Die son het haar al gaar gebrand. Ek groet vriendelik en verduidelik dat ek nie kontant het nie. Sy vra of ek ‘n oproep vir haar kan maak vanaf my selfoon. Ons bly in Afrika: Daar is inelkgeval nie ‘n manier wat ek my beursie of my selfoon ooglopend uithaal nie. Ek antwoord dat ek nie belgeld het nie. Jammer ek kan nie help nie. Sy kry ‘n R5 by die volgende kar en lyk aspf sy in trane kan uitbars. Weer pla my gewete my. Ek volg haar skelm na binne die winkel en sien hoe sy opweeg wat sy met haar sente kan bekostig. Ek bied aan om vir alles te betaal waarna sy gekyk het, ek het nie kontant nie, maar ek kan mos swipe. Nou het ek haar mooi opgelei. Vandag nader sy my weer en lig my so ewe in dat sy weet ek nie kontant het nie maar of ek vir haar sal melk en brood koop. Ai, hoe dan nou gemaak?
Gee met ‘n oop, geruste hart…
Na werk, kom so slingse jafel aangestap. Ons almal ken die jafel. My een medewerker het eenkeer vir hom geld gegee en nou wag hy haar elke dag in. Ek groet vriendelik terug. Hy vra of hy my iets kan vra. Ag tog. Nee jammer, ek’s haastig. Why are you always so nasty? So nou is ek nasty? Regtig? Ok fine. Wat wil jy vra? Terwyl ek weet dis net ‘n voet-in-die-deur storie. Do you have any money for me? Nee jammer. Do you have any food for me? Nee jammer. See you ARE nasty. Ok fine, ek’s nasty.
Nou moet ek nog hoor, dat hul meer as R300 per dag maak deur te bedel. Dis sonder dat die taksman aan hul deur kom klop.
Gee met ‘n oop, geruste hart. Dit is my voorreg om te gee. Dis nie jou reg om bakhand, aan te dring, op dit waarvoor ek hard gewerk het nie. Ek gee veel eerder vir die DBV, vir my Ma se liefdadigheid of vir die kerk. Dan weet ek ten minste dat my bydrae by die waarlike behoeftiges uitkom.
