Om te raas

Ons hou van ‘n geraas en geskree, maar niks van ‘n geteem. Ons luister rock, heavy metal, alternative en verkieslik na christelike geraas.

So hoekom kan ‘n geraas my so irriteer?

• Die nasies wat so op mekaar gil en skree asof hul ‘n myl van mekaar af staan gee my ‘n verskriklike hoofpyn… Blykbaar is dit om jou te verseker, dat hul nie van jou skinder nie. Ek gee nie om nie, skinder dan eerder. Meeste van ons verstaan in elk geval nie jou taal nie.

• Die plaat wat vashaak op dieselfde drom… Ek weet hul praat eintlik van die noot, maar ek hoor geen noot in die geteem nie. Ek weet nie eers of dit as musiek geklassifiseer moet word nie. As ek heeldag na daai geraas moes luister sou ek seker ook na drank gegryp het, want dit dryf my na waansin.
• Kinders wat buite speel, skopfiets trap, bal op een plek hop en gil en skree… My Pa het altyd gesê dat dit net oulik is, wanneer dit jou eie kinders is. Dit pla my nie eintlik nie. Ek hou van die gejubel en gejuig van kinder, maar dis seker omdat daar altyd kleintjies in my ouerhuis was. Maar die geraasery irriteer wel ander mense. So neem jou bure in ag en leer jou kinders maniere vir as jy hul in die publiek wil paradeer. My bassetse babas het beter maniere as jou kinders.

As die klomp by die werk hul SABC1 musiek speel tydens teetyd, dan neem ek graag die initiatief om vir hulle bietjie Underoath of Haste the day te speel, want wat fair is, is fair…

My nuwe kleurvolle bure, is nou ‘n hele klagte op sy eie. Man hulle weet nou net hoe om vriende te maak! Hul refffff hul tappet kar tot ek oorstap en hul my ongevraagde opinie gaan gee: “Los die koppelaar stadig, terwyl jy die brandstofpedaal stadig intrap, dan sal die motor wegtrek…” Ek kan ook nie verstaan hoekom ek moet hoor, hoe hulle dink ‘n atoom gevorm word, na 10 kaste biere, 3uur in die oggend nie. En ja, die idees het van alle kante af ingestroom tot my Afrikaner bloed my uit die bed uit, na langsaan toe gesleep het, om soos Tant Stienie van die weeshuis te gaan gil…

Ek vermoed dat dit eintlik net met ordentlikheid te doen het. Ek sit my motor se geraas oor na EastCoast radio as ek passasiers het. My kleurvolle bure weet nou nog nie hoe “intelligent” ons is nie, want ons praat soos beskaafde mense met mekaar. Ons het ook geldige bestuurslisensies wat help dat ons saggies uit ons erf uit kan sluip.

Dis maklik! Neem ander mense om jou in ag! Doen aan ander, wat jy aan jouself gedoen wil hê! OF luister Underoath…

It’s dangerous business walking out your front door

You strike a woman, you strike a rock.

Vandag woon ek ‘n toespraak by vir vrouedag. Die hele Augustus word mos opgedra aan hoe vêr vrouens gekom het. Dis nou ‘n hele ander onderwerp op sy eie, of moet ek sê ‘n hele boek op sy eie.

Ek moet seker noem dat ek in die pragtige groen Kwazulu-Natal woon. Ek is mal oor Natal en dink nie ek trek ooit weer terug Limpopo toe nie. In ‘n mate voel dit asof ek geimmigreer het, want ek bly ver van my eie mense, my familie en vriende, maar darem naby genoeg om gereeld te kan gaan kuier. In my werksomgewing, is ek die enigste Afrikaansprekende, tussen Zulus, Hindoes, Moslems en Kleurlinge. Ja selfs die Kleurlinge is meer volop as die Afrikaner. Ons almal leer van mekaar, verdra mekaar, kuier oor-en-weer, en laat genoeg spasie, vir elkeen om homself te wees. Kan ek so tuis voel ‘n die vreemde provinsie?

Ek kan redelik met die Zulus identifiseer. Ek meen beide die Afrikaner en die Zulu is ‘n verskriklike trotse nasie. Ons is beide lief vir ons kultuur, ons land, ons taal en natuurlik ons geloof.Ek geniet dit om van ander kulture te leer en “brood te breek” Ngiyazama ngiyafunda Isizulu kancane kancane (ek probeer so bietjie bietjie Zulu leer)

Ek werk soms rural, het al umbundo bygewoon en help graag waar ek kan.

Maar ek kan dit nie doen ten koste van my eie geloof, kultuur en taal nie. Moet dit so eensydig wees?! Die hele 3ure lange toespraak was in Zulu, met so bietjie Engels wat deurgeglip het. Ek was wel die enigste blanke in die saal, so ek verwag nie dat dit in Afrikaans moes wees nie, maar my magtig! Praat net Engels!

Wat ‘n skouspel! Die spreker word nog aangekondig, dan begin hul gospel sing en dans. Hul is verskriklik aandag afleibaar en hoe meer aandag jy gee, hoe meer perform hulle. Die spreker se toespraak het oor vrouwees gegaan. Iets van “be humble”, “be a good listener”, “how to treat other women”… met sulke erg dramatiese keyboard musiek in die agtergrond om die hele skare mee saam te sleep… Kan sy nie net “practice” wat sy “preach” nie?! En hul nuwe sê-ding is mos ”

You strike a woman, you strike a rock”My aandag was verdeeld tussen vies en amusant. Dit was werklik nogals iets om te aanskou. My mond het oopgehang en ek kon nie help om dit bietjie te geniet nie, maar ek kon ook net 20min duld, toe my Afrikaner-bloed oorneem en ek eerder moes loop vir almal se veiligheid.”You strike a rock” dan breek daar keer op keer ‘n stukkie af. En hoe harder of meer jy slaan, hoe minder bly daar van daai rots oor. Maar ek’s nou nie ‘n Geoloog nie, so dit daar gelaat.

Na die toespraak het die PRO (Public Relations Officer) blykbaar dit ook genoem dat hul funksies in Engels moet aanbied, maar ook dat die wat nie Zulu verstaan nie ‘n poging moet aanwend om dit te leer. Ek is mal oor die Zebra, sy is uitgeknip vir haar werk, ek meen sy kon dit alles opmerk, nog voor die Mlungu gaan kla het… Nodeloos om te sê, was slegs die 2de helfte van haar kommentaar toegejuig.

Wel hierdie rots is vandag geslaan en ‘n bietjie Zulu het ongelukkig afgekom. Ek voel glad nie gemotiveerd om hul tegemoet te kom nie, om my bietjie Zulu te praat nie, om ‘n bydrae te lewer nie, of die gogo ‘n lift ikaya toe te gee nie. Ek voel wel gemotiveerd om huis toe (Limpopo) te gaan, want niks laat my hart so klop, soos om verby Kranskop te ry nie. Ek sien al die bosveld-bond-vuur se vlamme, die son wat sak, ek ruik al die vleisie en hoe die rustigheid oor my toesak terwyl ek my wyntjie sip.

Oos, Wes, Tuis, Bes, maar net vir ‘n besoek..want môre is ‘n nuwe dag en ek weet dat ek nie al die Zebras met dieselfde kam kan skeer nie.

Om ‘n “parra” te wees

Maandagoggend kom ek by die werk aan en as jy nie op die kop 7:45 instap nie, dan word jy uitgesluit. Nou ek is so effens ontspanne in die oggend, so ek draf gewoonlik so 3min laat.

Tipies misplaas hul toe die sleutel en na 10min se soek, hardloop my geduld toe uit en ek besluit (om met my rok en al) bo-oor die halfdeur te klim. Almal oe en aa en what not want ek oortree alweer 🤦🏻‍♀maar dit toe nou daar gelaat…

Later die dag voel ek hoe staar die een dude wat saam my werk vir my.
En ek vra: “Ja? Wat kyk jy?”
Hy antwoord: “Dame, today I saw your parra!” (Dadelik flits ‘n paar gedagtes deur my kop na vanoggend se halfdeurspringery met ‘n rok)

Ek: ” Sorry but can you repeat that?”
Dude: ” I saw your parra side”
Ek hou natuurlik my pose! (Baie moeilik) My parasite?
“Meaning what?”
Dude: “I always just see your lady side, but today I saw that you can be a real thug” 🤣🤣🤣

Whahahahaha “parra” beteken skelm…. 😄

Saterdag….
help ek by die pannekoektafel by die kerkbasaar…

die ry is vrek lank! Amper by die deur uit! Dis WILD besig!

Anyway, toe die Tannie uiteindelik voor in die ry kom…

Toe druk ‘n Oom voor haar in…

so toe vertel sy vir hom: “LUISTER! Dit beteken nie, omdat jy 3 bene het, dat jy soos ‘n kruppel voor my kan kom indruk nie…..!” 😱🤭😄🤣

Om iemand te mis

Om iemand te mis, is onwillekeurig. Dis die onverwagte gedagte wat jou onkant vang. Dis die ietsie kleins wat perongeluk die rofie afkrap. Daai rofie wat jy so mooi versorg en gereeld toe plak met ‘n pleister. Jy kan jou nog half voorberei vir die afpluk, maar die traan en gil, glip deur as jy dit nie verwag het nie. Daai oomblik wat jy besef daai pleister is af en jy gryp na lug om die seer toe te smeer…

My Pa het by die dood omgedraai aan die begin van 2017, toe hy ewe skielik vir ‘n hartomlyding moes gaan. Dinge het nie belowend gelyk nie en ons het baie dae op ons knieë deurgebring. Ek was nog nooit so bang en hopeloos in my lewe nie. Asseblief Heer, spaar hom!

Dis ‘n moeilike geloofsworsteling tydens swaar tye. Mens het soveel vrae en smeekgebede. Is dit dan nou hoe my Pa moet uitgaan? Na al sy harde werk, sonder om sy hartsbegeertes in vervulling te sien? In die een plek waar hy nie eers sy voete wou sit nie? Asseblief Heer, spaar Hom!

My Pa het deur swaar dae gegaan, maar danksy genade van Bo, het hy deurgetrek en was hy vir nog 10maande aan ons geleen. In daai 10 maande, het hy van die grond af opgestaan en vasgebyt. Hy het gesonder geleef en elke dag heel getrou sy 5km roete gaan wandel. Dinge het stadig maar seker vir hom in plek begin val.

Ons het daagliks gepraat. Nie dat dit enige iets nuut was nie. Ons was maar nog altyd lief vir ‘n foon. Ons het planne vir die toekoms gehad en ons kon lekker saam droom, spekuleer en oor enige saak redeneer. My Pa was ‘n wyse man, wat altyd die regte raad gegee het. Hy was my eerste oproep vir alles.

Ek praat met baie mense oor my Pa. Hy het vir baie mense baie beteken. My Ma is ‘n huismoeder vir baie kinders-dis tog waarvoor sy geroep is. Ek het nooit besef dat my Pa ook ‘n Pa vir soveel ander kon wees nie. Hy was nie ryk op die aarde nie, want al sy skatte is in die hemel bymekaar gemaak. Almal was altyd welkom. Hy het die bietjie wat hy gehad het, met almal gedeel. Hy was ‘n berader van nature. Wat is ons doel op die aarde? Kan ek ook nie maar net in sy voetspore volg nie!

Ek lees van ‘n dogter wat onlangs in ‘n springety beland het en hoe haar Ma en haar Pa haar probeer uithelp het. Haar Pa het in die slag gebly. Hy was maar 40…

Ek praat met ‘n swanger dame, wat vertel van hoe sy haar man in ‘n motorongeluk verloor het, terwyl sy volgende maand haar dogtertjie gaan ontmoet…

Ek was geseënd om my Pa te geken het, soveel saam hom beleef het en toe nog ‘n bonus 10 maande geskenk was. ‘n Laaste Kersfees was ons beskore. ‘n Laaste drukkie, ‘n Laaste oproep.

Ek het soveel dankbaarheid en vrede dat dit moeilik is om dit te verduidelik, maar wanneer besluit mens om die pleister af te hou en die seer te los om self te genees. Hoe lank voor die rofie bo bly en nie weer afgekrap word nie? Na amper 15 maande voel dit nog nes gister.

Dis die onverwagte pluk aan die pleister… Simpel Steve se mousetrap wat my aan ons laeveld vakansies laat dink. My Pa se ringtone wat speel. Nuwe Samsung wat hy verseker oor opgewonde sou wees. (Hy het ‘n gadget gelove) ‘n Busa wat in die straat verby ry (hy was ‘n motorfietsfanatikus). ‘n Taxi wat voor my inry (want ek moes dit mos nou verwag het) pasient wat sê “Ngiyabonga” (kakhulu sê die zebra in zulu) ‘n wandelstappie deur die natuur (want dis mos nou lekker) ‘n propperse hout braai, ‘n stunning wenfoto (soos my leermeester my geleer het) ek gaan na my Ma’le toe (maar dis net my Ma)

My Pa het gesê: “Photography is a love affair with life 📸😍”

My Pa is nog orals, ek kan dit net nie meer met hom deel nie. Hy is nie meer slegs ‘n oproep ver nie…

Hoeveel rofies gaan jy nalaat? Hoeveel dinge bêre jy vir eendag, wat jou dalk nie beskore gaan wees nie? Hoeveel mense skeep jy af? Wie dryg jy al so lank om te bel? Waar maak jy jou skatte bymekaar? Leef jy? Wat as jy net nog 10maande oorgehad het?

Om ‘n sardien te jaag

Ons bly al sewe, bevoorregte jare op die suidkus. En vir sewe jaar lank jaag ek al wat ‘n sardien is. Om te wag is nou nie juis een van my sterk punte nie.

Die “sardine run” verwys eintlik na die mense wat rondjaag agter die sardyne aan. Nie eers ‘n veldbrand versprei so vinnig soos ‘n storie wat deur ‘n indiër versprei word nie. Kyk hulle weet nou hoe om nuus te versprei! Die opwinding loop hoog. Almal is gereed vir aksie en almal ry sakke en kratte in hul karre rond, net vir ingeval.

So vir sewe jaar lank, spits ek my ore, registreer op die sardien-sms-lyn, ry elke dag strandlangs huis toe, soek voëls in die lug en agtervolg Facebook soos ‘n besetene…

Telke male spring ek in my kar en jaag na die gerugte strand waar daar moontlik drie sardyne uitgespoel het, maar dan was dit slegs gerugte. My moed het al in my skoene gelê.

Sondag sit ek oudergewoonte, met my voete in die lug, terwyl ek die “wêreld red”. Ja-ek speel games. Toe ek uiteindelik na my foon kyk, was ek alreeds ‘n uur agter met die velbrandnuus van die sardyne wat uiteindelik, werklik hul verskyning gemaak het. Ek kon dit nie glo nie! Daar mis ek dit toe wraggies alweer!!!

Ek skakel dadelik ‘n betroubare konfidant en kry verskeie bevestigings van al wat ‘n indiër is. Die opwinding pols deur my are. Ek laai my buurvrou op en spring op die snelweg om die verkeersknopings te mis. Oral langs die pad is kratte vol sardyne te koop.

Ramsgate se strand

het slegs wielspore agter gelaat…

Ek en my moed

loop sleepvoet oor die sand…

Dankie tog vir my bekkige buurvrou, wat met ‘n indiër begin klets het, terwyl ek my moed gaan soek het…

Ek snol al langs die Ramsgate paadjie na die inhame op die volgende strand toe hul ‘n hele net sardyne uit trek. Ek kon my oë nie glo nie. En daar kry ek die volgende gejuig, dat hul langsaan NOG ‘n klomp besig was om te net.

Die adrenalien pomp so, dat ek sommer halflyf deur die see storm na die volgende net.

Almal is so gelukkig en die kameradie is voelbaar. Almal skep sardyne uit die see. Ek neem net kiekies waar jy kyk. Die voëls baljaar ook saam en jy sien walvisse in die agtergrond! Wat ‘n belewenis!

En toe hoor ek vir die eerste keer in my lewe daai gevreesde woorde: “SHARK” Maar wat my eintlik toe nou die koue rilling gee, is toe ek besef dat ek ook nog halflyf diep in die water staan en speel… Dis toe wat ek soos ‘n sardien spartel! Toe ek veilig droë sand onder my tone voel en terugkyk, toe tel ek 5 vinne in die vlak water! Ook nou nie die skerpste potloot om in die see in te gaan terwyl die sardyne die haaie lok nie.

Ek en buurvrou jaag toe om vir manlief (wat moes werk) te gaan haal. En wraggies trek hul die vierde net vir die dag uit! Ek was in ekstase, want nou kon manlief dit ook beleef!

Ons het gesien hoe die een visserman ‘n haai vang en weer vrylaat. Dis nogals angswekkend om te sien hoe vinnig so haai, in vlakwater, nie meer sigbaar is nie. Ek praat van enkeldiepte!

Ons het met ons sakkie so paar sardyne gevang. Manlief is darem baie braaf, so hy google toe hoe om vis skoon te maak. Ek het nie so sterk maag nie.

Afrikaans soos wat ons is, is dit amper nodeloos om te sê, maar ons het so paar gebraai oor die kole.

Natuurlik moes ons die indiërs se manier ook probeer, in die pan, bros ge-olie, soos wat ons voorgesê was op die strand.

Sonder die klomp indiërs sou ons wraggies weer al die pret gemis het! Ek moet ook erken dat die sardyne heeltemal te veel grate in gehad het, na my sin. Dis hoekom die indiërs dit so bros maak, dat hul dit sommer met grate-en-al kan sluk.

Rond gejaag, gevang, geswem en geëet, maak op vir sewe jaar se wag.

Om met ‘n Zulu te klets

Om met die ouer Zulus te klets, fasineer my verskriklik. Vir die jonger nasies het ek nie veel ooghare nie. Ek mok en sê dat ek seker maar ‘n ou siel het, want al my vrinne is deesdae ouer as ek. Maar dan het ons ook al gehoor dat jy tussen geleerdes of wyses moet uithang…

Ek het so paar zulu vrinne wat my ure se vermaak kan verskaf. Hulle het altyd ‘n interessante vergelyking of staaltjie met hul stories. En dan is hul nog natuurlik bygelowig ook.

Meeste van ons het al van die tokolosie gehoor. Ek onthou toe ek klein was, het ons bediende altyd op koffiekanne geslaap. Sy het 4 groot Ricoffy blikke vol sand gestop en dit dan onder haar bed se pote gesit om dit te lig. Blykbaar is die tokolosie ‘n kort outjie. Ek het onlangs eers die volle tokolosie storie gehoor, maar dis ‘n lang kampvuur storie, vir ‘n volgende keer.

Ek was nog altyd erg oor ‘n kiekie. So op ‘n dag, het ek saam die een zebra, in die hartjie van ‘n swart nedersetting, ‘n traditionele umbondo gaan afneem. (Haar nooiensvan was Dube, wat glo zebra in zulu beteken)

UmBondo is ‘n wanneer die bruid, dankbaarheid betoon teenoor haar aanstaande skoonfamilie vir lobola. (Of so iets)

Tydens Umbondo, gaan die bruid en haar familie, na haar skoonfamilie se huis toe, met geskenke en komberse en kruideniersware. Dis ‘n groot sametrekking en feesviering. Daai dag was ons 8 in my vyfdeur karretjie, want die nasie weet mos hoe om te pak. Almal is pragtig kleurvol en traditioneel geklee, met die bruid wat pragtig blom. Ek en my pienk, blanke velletjie het soos ‘n vet puisie tussen die swart nasie uitgestaan. Vir meeste blankes is dit ‘n groot nee-nee (veral in ons land). En dan was ek nog vrou alleen ook – dis mos nou vir “moeilikheid” soek.

Wat ‘n ervaring en voorreg, om die storie te kon afneem. Nie baie van ons het die geleentheid of moed om dit te waag nie. Ek was omtrent op die hande gedra, met ‘n ere sitplek voor in die koor. Ek het aan die sy van die zebra deur die tradisie gegaan.

Jy moet goeie insig hê om met ‘n Zulu te kan praat. Dis soos ‘n geheime kode. Hul moet altyd die bul agter die bult gaan haal en vertel van sewe sakke sout, maar as jy aandagtig luister, is daar altyd raad of ‘n les om te leer. Dieselfde zebra vertel dalk sommer ‘n storie in die verbygaan, maar jy moet mooi tussen die lyne kan lees om te hoor wat sy sê.

Ek geniet dit om meer van die zulus te leer. Hulle is ‘n baie trotse nasie. Ngiyafunda isizulu kancane kancane, net soos wat hulle, bietjie bietjie, Afrikaans by my leer.

N.s. Ek sit maar die gesiggies op my fotos vir privaatheid

Om 35 te wees

So vlieg ek toe oor die 35 jaar mylpaal in my lewe. Ek is nie iemand wat bang is om oud te word, maar dis amper dubbel weg van “18” af. Ek pak elke jaar se nuwe uitdagings volstoom aan. Ek dink dat elke lewensjaar ‘n nuwe uitdaging bring. Net soos wat die “terrible two’s” en die “sweet sixteen’s” of tienerjare uitdagings gehad het…

Op 35 reflekteer ek so bietjie. Is dit my halfpad merk? Wat het ek bereik? Is ek waar ek wil wees in my lewe? Wat se uitdagings gaan die jaar vir my inhou? Dalk het ek ‘n “pre-mid-life-crisis”?

Elke jaar pak ek iets nuuts aan. Laas jaar het ek die draf ding gedoen. Wel ek het probeer. Ek is nou nie fanaties daaroor nie, maar dit help my om my kop skoon te kry en my frustrasies kaf te draf. Ek geniet die buite lig, die pragtige natuur en daai goedvoelhormone na die tyd. Dis nogals interressant om te sien hoeveel skoolmaats van dieselfde ouderdomsgroep ook begin draf het. Ons is myle uit mekaar verspreid, maar tog hunker ons siele na dieselfde vryheid.

Op 30 het ek gaan menslike hulpbronbestuur studeer, op 31 het youtube my leer hekel, op 32 het ek tuingemaak, op 33 het ek begin gym, op 34 het ek begin draf en ek kan nie help om te wonder wat 35 vir my gaan inhou nie.

Gaan ek weer leer kitaar speel (soos toe ek 14 was), bietjie begin fietsry (soos toe ek 15 was) of net heeltemal hand-uit-ruk (soos toe ek 16 was) Is die lewe werklik net ‘n sirkel roete van weer-probeer?

Of gaan ek iets nuuts vind soos om uiteindelik te leer hoe om ‘n laslappieskombers uit tshirt uit te maak?

Op 35 is ek nogsteeds nie ‘n miljoenêr nie. Ek het darem ook nie skuld nie, maar dalk is dit waar die probleem lê. Aan die anderkant moet ons seker ook net minder gatskuur… maar wie gee om oor materialistiese dinge as jy die wêreld kan sien?

My entrepreneur kant van my brein werk oortyd. Wil ek werklik tussen vier mure werk vir die res van my lewe?

Na al die worstelinge oor wat mag voorlê, voel ek tog opgewonde om die nuwe jaar aan te pak. Ek voel dankbaar vir wat ek het en reeds bereik het. Ek sien uit na nuwe ervarings wat op ons wag, nuwe “gatskuur roetes”, nuwe bands wat Suid-Afrika kom besoek, nuwe mannewales saam maters en net om die lewe volkome te geniet saam met my wederhelfte.

Wat ‘n geseënde voorreg om rond en gesond die lewe aan te pak!

Ek glo sterk daarin dat jy nooit te oud is om jou drome na te jaag nie. Jy is nooit te oud om iets nuuts te leer nie. En jy is nooit te oud om jou koers te verander nie. Aan die einde van die dag, het ons almal net een kans om voluit te leef. Carpe diem!