Om te aanvaar

Manlief beplan al vir maande ons vakansie. Een van die beplande hoogtepunte is Vancouver, maar dis hoofsaaklik vir my ingewerk (Alles is hoogtepunte) Ek hou van gatskuur, so ons ry sommer vanaf Seattle na Vancouver. Dis so 3ure noord.

Op ons agenda is ‘n bootrit om Orcas in hul natuurlike habitat te sien, die stoomhorlosie in Gasstown, Stanley park, Cypress Mountain en Squamish se uitkykpunte. Dit sluit ook so bietjie van ‘n wanelstappie in, siende dat ek my mos deesdae verbeel dat ek fiks is.

Ons ry Vancouver in, met wolke wat laag hang en triestige reën weer.

So kwartpad teen Cypress berg op, by die 1ste uitkykpunt, kan ons niks sien nie. Dis erg mistig en ons besluit om maar nie die vreemde verder te verken nie. Dit beteken ook geen Cypress en geen Squamish vir vandag. Ons sluk ons teleurstelling deur inkopies by Royal Park. Onder andere oordoen ons ook ons koffie verslawing, by Winners.

Vandaar gaan verken ons Stanley park. Ek’s dadelik spyt dat ek nie my hardloopdrag aan het nie. Dis ‘n 9km draf om die park. Ons drafstap toe maar net so 2km na Siwash rots toe, om die gewete te sus en dat manlief sy tone kan nat maak op 3rd beach. (Hy moet mos orals swem) ek mis my maatjies wat verseker die drafroete saam my sou geniet het.

Ons hou Cypress die heeltyd dop, maar hy wil net nie optrek nie. Ons het ook die totems gaan kyk, wat blykbaar ‘n groot ding vir die Kanadese is. Die stoomhorlosie was nogals iets anders om te aanskou. Aan die begin kon ek nie verstaan wat die ophef oor die klein ben is nie, maar toe die klok 9uur slaan….

Dag 2 lyk nogsteeds triestig, maar ons hoop om Cypress na die Orcas te gaan klim. Wat ‘n voorreg om hulle te sien in hul natuurlike habitat! Blykbaar is daar slegs 75 oor van die “southern rseidents” wat ons gesien het.

Die weer het darem gehou terwyl ons op die boot was, maar toe ons afklim, is Cypress alweer toe. Ons wandel toe maar deur Granville Mark en probeer ‘n paar onbekende disse, soos 3 soorte salmon, clam chowder pot pie, ‘n groot kaneelkoekie en maple syrup kaaskoek.

En daar trek Cypress uiteindelik oop… Ons ry deur die stad, maar dis spits verkeer, so die helfte van die paaie is toe en ons kan nie links draai om gou genoeg by Cypress uit te kom nie. Ons hoop net die weer hou. Na die ompad, stop ons by die 1ste uitkykpunt en dinge lyk belowend.

Ons jaag teen die berg op. Ons sien vreemde bordjies langs die pad, soos “does anyone know where you are” en “A fed bear is a dead bear”. Bo by Cypress is slegs 2 voertuie. Dit lyk maar verlate. Ons lees die kaart en besluit dat 1.4km hike ons voorland is. Die waarskuwing teen bere hardloop deur ons gedagte. Wat weet Suid-Afrikaners nou tog van bere. By die 2de bordjie kies ons die wandelpad in plaas van die rolstoel pad. Ons is mos fiks en braaf, so ons vat die roete reguit berg op.

1.4km later, is dit amper 7uur en die son sak 20 oor. Ons besef dat dit tyd is om om te draai. Elke keer net nog een draai, net nog een stylte uit, ons moet mos nou baie naby wees. Die son maak die mooiste kleure teen die hemelruim en weerkaats pragtig teen die wolke, maar ons is op die verkeerde roete, verlate en verdwaal. Manlief se teleurstelling is groot. Hy hou nie van stap of bos of heuwels nie, maar hy hou daarvan om my te bederf en na al sy moeite is dit ook verlore (volgens hom). Ons het skoon vergeet van die bere toe die sweet begin tap. Ons draf toe maar gou deur die rolstoelroete in die hoop om dit nog te maak, maar alas…

Vandag ry ons Snoqualmie toe, waar Twin Peaks reeks afgespeel het. Maar manlief is nogsteeds vol hoop vir Cypress, so ons gaan eers weer ons 1.4km hike inwerk. Dit lyk nie juis belowend nie, maar waar ‘n wil is, is ‘n weg…

Dit was 2km vir wit, mistige wolke. Al die hoop en moeite en sweet en komende seer bene was vir niks. Cypress was ons berg, waar dinge net nie wou uitwerk nie.

Manlief vra waaroor ek so chirpie is. Ek’s mal oor die denne bome, die herfskleure, die druppels op die blare, die weerkaatsing op die dam, die draffie deur die bos asof ek rooikappie is, die vars lug, die skoon reuke, die gedruis van riviertjies oral, die voëltjies wat sing, die koeligheid en die energie. Ek’s in my element, ek leef!

Aanvaar dat dit wat ons beplan het nie uitgewerk het nie, maar dat ons so bevoorreg is om hier te wees. Aanvaar is soms moeilik, want ons is maar koppig en wil alles self beheer, selfs die weer. Aanvaar dat ons soms net die pad moet stap, al is dit mistig, al is dit opdraande sonder vergoeding, al tap die sweet, al is daar bere en bedrygings buite ons beheer. Aanvaar dat jy dalk moontlik net daar was om die pad te stap en die oomblik te geniet. Dit is tog nie in ons hande nie…

California Strande

Dit was ‘n rustige afskop van ons vakansie, by Santa Monica. Dis ‘n lekker besige stukkie dorp. Parkering is bietjie skraal, maar ons het gelukkig een redelik naby gevind. Blykbaar is die buitewyke bietjie verdag in die laataand, so ons wat gebore Suid-Afrikaners is, speel dit maar eerder veilig. Daar is ‘n mallemeule en ‘n paar ekstra plesierritte, maar ons het nie te spandabelrig gevoel op ons eerste aand uit nie. Manlief moes natuurlik in die koel windjie, nogsteeds gaan swem…

Ek het ‘n blog gelees van “Being rich and acting rich” waarmee ek nogals baie saam stem. Wel ons dag skop toe af met “acting rich” want soms moet jy jouself net bietjie bederf. Ons het ‘n lekker windgat Mustang gehuur, sodat ons “bumpininmytrunk“, California style, wind in ons hare, kan “beach-crawl”.

Ons dag het begin by Laguna Strand. Spoiler Alert: Dit was toe ook my gunsteling vir die dag.

Laguna is ‘n pragtige toeriste dorpie, met mooi pikante winkeltjies, skoon oop strate, met ‘n rustige atmosfeer. In die hoekie sit ‘n paar bruin gebrande hippies, terwyl hul boks kitaar speel op die rotse. Daar is ook ‘n wandelpad na die uitkykpunt, maar ons sal dit volgende keer inspekteer, as ons nie 5 strande op een dag probeer inwerk nie.

Vandaar toer ons strandlangs, na Newport, waar The OC destyds afgespeel het. Dis nogals ‘n doolhof om by die strand uit te kom. Daar is oulike eetplekke en parkering was redelik maklik as jy net eers tot daar kan kom. Ons het pret gehad met al die lui seepappegaaie. Ns: hulle hardloop vinniger as ons,maar is lui om te vlieg.

Huntington is meer kommersieel en die staatsparke maak hier hul dollars. Nie dat ek kla nie, siende dat ek vir bewaring is, maar daar is nie ‘n opsie vir verdwaalde Suid-Afrikaners wat probeer kyk hoeveel strande hulle op ‘n dag kan inwerk nie. $15 is bietjie wild vir 15min. Gelukkig kry ons parkering in die hoofstraat en dus ook die geleentheid om hier af te wandel. Dis omtrent net vlugbalnette waar jy kyk en baie surfers in die water. Die strande is so lank, dat ons nie die einde kon sien nie. Dis nogals vreemd vir ons wat gewoond is aan rotse en groenigheid. Hier is net palms, sand en see.

Volgende op ons agenda was ‘n “vinnige” 2 ure rit aan 60 myl, of altans 91 km. Verkeer is erg in LAX, maar vanaf Santa Monica na Malibu, die laaste 10myl, is dit soos Midrandverkeer, bumper-to-bumper op ‘n Vrydagmiddag. Volgens my kon ons Malibu maar gemis het. Daar gaan niks aan, as jy nie ‘n surfer is nie. Parkering is $10, AS jy ‘n spasie kry.

Ons wandel toe maar strandlangs om te kyk of ons dalk iets gemis het. Dit moet darem die moeite werd wees om solank in die verkeer te sit. Die son hang laag oor die lagoon en ons wonder of ons moet sit en wag vir die sonsondergang, toe ‘n walmpie ons tref…

Dooie visse orals waar jy kyk! Hier en daar spring ‘n vis na vars lug, maar hul voorland lyk nie goed nie. Ek wonder ook hoe goed dit vir die seemeeue is wat so lekker aan die maklike vangs smul. Ek sal moet gaan google wat hier aangaan. Die berig is al die 23ste Augustus geskryf en op 7 September het dit nog nie veel beter gelyk nie.

Op ons laaste dag in Los Angeles moes ons natuurlik vinnig vir Venice strand ook inwerk. Ek sou hier bietjie meer tyd kon spandeer, saam al die krag-apies, straatvermaak en aktiwiteite. Die toe stalletjies se deure, mure en selfs die bome op die strand is vol interessante graffiti. Daar is mense wat rolskaats deur die strate, ‘n skateboard park, vlugbalbane, geroeste gym apparate, surfers, eetplekke en baie stalletjies. Ek dink dis my 2de gunsteling uit al die strande.

“So much to do, so little time” maar ek dink ons het al die strande in ‘n rekord tyd ingewerk en ons is gereed vir ons volgende ervaring.

Om te groet

Hier staan ons op OR Tambo, gereed om die land te verlaat. Ons gaan darem net op vakansie, so ons is opgewonde oor ons vooruitsigte.

Ek hou nie eintlik van lughawens nie. Laasjaar toe Boeta moes oorsee gaan, wou ek hom nie eers saam die familie gaan aflaai het nie. Hy het vir twee jaar in Kanada gaan werk, met die hoop om nooit weer terug te kom moederland toe nie. Dis mos nie veronderstel om ‘n hartseer storie te wees nie. Ek meen hy is tog een van die bevoorregtes om ‘n geleentheid uit die land uit te kry.

Vandag aanskou ons ‘n gesin wat afskeid neem. Ek is nie seker wie is wie nie, maar dit lyk soos man en vrou en 4-jarige wat deur die silwer poorte gaan. Pa tel vir sussie op en Mamma weier om NOG ‘n keer terug te kyk. Aan die anderkant van die glas, spring Oom en Tannie of Oupa em Ouma op die reëling en waai verwoed. Die Oom sukkel om bo te bly en probeer met sy wankelrige kierie ekstra steuning vind, terwyl die trane stroom. Sussie weet nie so mooi wat aangaan nie en probeer om vir Ouma te waai, maar daar is geen glimlag nie…

Daar is soveel faktore wat deel vorm. Ek voel hartseer vir ons land wat nog ‘n blanke gesin uit forseer het. Hartseer vir die wat moet agterbly. Hartseer vir sussie wat sonder haar ouma en oupa, haar eie taal, haar eie geloof, haar eie nasie, haar eie familie, in die vreemde, ‘n toekoms moet gaan soek. Hartseer vir die ouers wat so groot opoffering moet maak ten bate van sussie se toekoms.

Dalk speel dit net ekstra op my emosies, siende dat ek nie vir Boeta kom groet het nie. Of dat ek kan onthou hoe ontsteld my Ma was. Of dat dit die laaste keer was wat Boeta my Pa sou sien…

N.S. Ek’s verseker ‘n draadsitter as dit kom by immigrasie… My kop wil vlug, maar my hart wil veg.
I’m not afraid of loving my enemies
Turning the other cheek Blessing those that would curse me. I honestly want peace with you
But when you come against my country
When you come against my family
You try to destroy my people
I can’t just stand by
There’s no way that I can stand by
This time I will not stand by
I am coming, and if I come
Then pain is coming with me

-Disciple GAME ON

Om te vlieg

Daar is ‘n paar dinge om in ag te neem wanneer jy jou vakansie beplan, maar die eerste stap is om jou vlug te bespreek. Uit ervaring kan ek my ongevraagde opinie gee oor waar om te sit, maar dit bly jou persoonlike voorkeur.

Laasjaar het daai “bright spark reisagent” my so ewe vertel dat die beste sitplek heelagter is. Wat my die meeste verbaas het, is met hoeveel oortuiging die “spesialis” die sitplek aanbeveel het. Gelukkig vir Boeta, het Sussa al voorheen die fout gemaak, so ek het toe sommer self sy sitplek bespreek.

Om agter te sit het die volgende nagevolge:

• Dit verkort jou reis deur ‘n paar interessante speletjies te speel om die tyd verby te kry, soos om te raai wat jou medereisigers vir middagete gehad het. Jou reuksintuig word goed beproef, elke keer as die toilet se deur oopgaan. En jy het natuurlik die voorreg om eerstehands te oordeel of die persoon maniere het, deur na hul verleentheid of arrogante gesigsuitdrukkings te kyk wanneer hul uit die beknopte spasie kom.
• So van middagete gepraat: Dis ook ‘n baie nederige sitplek, siende dat jy letterlik heel laaste in die ry is vir etes. Daar is geen keuse van “chicken or beef”. Die lugwaardin kan sommer sien dat jy ‘n vegetariër is en ‘n blaartjie wil herkou. As jy nie is nie, kom jy duidelik nie uit ‘n agtergeblewe area uit nie en kan jy maar sonder daai reukie ook gaan. So ek vra graag wat die vegetariese maaltyd is, waarop sy met ‘n baie oortuigende, vriendelike glimlag antwoord: “it’s vegetables” Ek verbaas my nie veel hieroor nie, want blykbaar is my aksent baie volksvreemd, so ek probeer weer vra, deur my woorde beter te vorm. Waarop sy antwoord: “it’s vegetables”
• Dit is ook die mees interessantste area om ‘n verskeidenheid diverse karakters te ontmoet. Dis nie verniet die goedkoopste sitplekke op die vlug nie. Dis waar hulle die mense wegsteek, vêr van die besigheidsklas af. Oral is baie wyse opinies, wat met baie oortuiging oorgelewer word en dan verduidelik word, want jy verstaan waarskynlik nie waarvan hulle praat nie.
• Agter is ook die area waar almal hul bene strek of ‘n versnapering kom soek in die kombuis, so jy kan maar vergeet om ‘n uiltjie te knip.
• Die enigste cherry op die koek, is as jy nog ‘n gang sitplek ook gekry het. Die sitplek is vir harde, gevoellose mense uitgehou. Sodra jy dalk die uiltjie geknip kry, verwilder die lugwaardin hom met haar trollie.
• Siende dat jou vlug soveel korter is met al die karakters, vreemde reuke, stampe, stote en vermaak, het jy ook die voorreg om laaste af te klim, om seker te maak jy kry die meeste uit jou “beste aanbevole” sitplek, deur jou spesialis-reisagent. En ja, dit beteken jy is ook laaste in die ry vir die doeane en vir jou tas.

Ongelukkig vir ons, het ons met ‘n derde party bespreek. Dus het ons “spesialis” dit goed gedink om ons in ry 39D en E te sit. Daar was net 45 rye op die vlug. So ons het in die middel gesit, sonder ‘n venster, in die gang. Maar selfs met al my klagtes oor die agterste vleuel, is die voorste geriewe en gemak, nie ‘n volle R6000 p.p meer werd nie.

Langs my het ene Yuri gesit. Hy is nou ‘n behoorlike grys reisiger. Oorspronklik van Tel Aviv, maar gevestig in ons eie goue stad. Hy was al orals en baie aangenaam, maar ek lyk seker baie onervare vir hom. Hy sit my lig aan om te lees, hy slaan my tafeltjie af as ek moet eet, hy bestel my kos (gentleman), wys deur die hele vlug vir my tekens of ek ok is en sodra ek my oorfone afhaal of vir ‘n oomblik my uiltjie soek, dan vertel hy vir my nog ‘n staaltjie.

Agter ons was wyse dames oppad na Thailand, wat weier om hul moedertaal (fanagalo) te praat, net om seker te maak die hele agterste vleuel weet van hulle planne. En agter hulle was natuurlik ‘n baba wat met hulle gekompeteer het. My uiltjie was hok toe geslaan…

Ons eerste 8 ure vlug is agter die rug. “Slegs” 16ure oor oppad na Los Angeles.

Om te swem

Dis ‘n koue triestige dag op die suidkus. Daar is geen twyfel dat ek nou ‘n volbloed, local Nataller is nie.

Behalwe vir die feit dat ek besig is om my pragtige Afrikaanse aksent op te foeter, in ‘n propperse indiër-zulu-fanagalo in, kry ek nou ook deesdae koud. Ek kan nie eers onthou wanneer laas ek in die see geswem het nie.

Dis die 1ste September. Kamtig lente dag. Ek het so ewe ‘n blom in my hare vir die nuwe seisoen.

My man en Skoonpa het hierdie oulike gewoonte waar hulle, hulself terg en MOET swem op die 1ste September om die nuwe seisoen welkom te heet. Rain or shine, swem, sal hulle swem. Ek kon myself nog nooit so straf nie. Swem moet mos lekker wees. Swem is mos bedoel vir wanneer dit warm is en jy bietjie wil afkoel en ontspan. So hier sit ek in die “koue” (feels like 22°) en wag vir manlief om klaar te werk en sy eerste swem vir die dag, vir die maand en vir die seisoen, in te kry.

Vandat ons see toe getrek het, het my man die instelling gemaak, dat hy ten minste een keer ‘n maand, in die see moet swem. Ek wens ek kon dit ook waag, maar ek vat elke kans wat ek kry om strand toe te draf, walvisse te gaan kyk, roomys te eet of sommer net te sit en in die verte in te staar. En nou het ek nog ‘n nuwe stokperdjie om te probeer “blog” ook. Ek het van kleins af geweet ek hou van die see, maar het geglo dat ek eintlik ‘n bosveldmeisie is. Ek was verkeerd, “hou van” moes lief gewees het. Ek trek nooit weer nie.

N.S. Dis nooit te koud vir roomys nie.

“Impossible”

Party oggende word jy wakker soos Sneeuwitjie in die oerwoud, of altans ‘n hedendaagse Sneeuwitjie: ‘n ligte sonstraaltjie wat vir jou knipoog deur die venster; ‘n kolgans wat raas op die huis se dak; ek strek uit, want vandag gaan ‘n goeie dag wees…

So skop ons die dag af, met ‘n heerlike koppie boeretroos, terwyl my bassetse babas nog snoesig lê en snork. Met die walvisse wat in die verte baljaar, die vars oggend lug en die hadidas wat raas, vind ek rustigheid in my dagstukkie. Al word ek toe oor die vingers getik met Kolossense:

Maar nou moet julle al hierdie dinge laat staan: woede, haat, nyd en gevloek. Vuil taal moet daar nie uit julle mond kom nie, KOLOSSENSE 3:8 AFR83

Nie dat ek ‘n groot vuilprater is nie, maar ek is tog geneigd om die boks uit te wys as iemand 80 in die regterkantste baan op die hoofweg ry. Of dalk enetjie te laat glip as ek bietjie “opgewonde” raak. En natuurlik is die eerste prentjie vir vandag op ons familie groep ook ‘n F-woord.

So neem ek myself voor om vandag ‘n wag voor my mond te sit. Mense wat my ken, weet dat ek sukkel, om nie dadelik te sê wat ek dink nie, vandaar “my ongevraagde opinie“.

My goeie dag gaan voort, toe ek in my kar klim en Lacy Strum se “Impossible” speel. Ja ek hou van ‘n geraas in my kar, verkieslik christelike geraas. So Lacy het mooi met my gepraat vanoggend: “Every morning I see another miracle, I cant believe, I’m living the impossible.” Ek dink nog hoe geseënd ons is, met ons vooruitsigte op ons vakansie, toe ek my buurman sien loop. So laai ek hom op en gee hom ‘n ry geleentheid tot by die naskool, waar hy sy dogter se tas moet gaan aflaai. Hy vertel my dat hy by ‘n nuwe werk gaan begin en dat die vooruitsigte soveel beter vir hom en sy gesin gaan wees. Ja vandag GAAN toe ‘n goeie dag wees!

Wat julle ook al doen, doen dit van harte soos vir die Here en nie vir mense nie, KOLOSSENSE 3:23 AFR83

Die was natuurlik my tweede vers van vanoggend se dagstukkie. Dis toe ook sommer gepas vir my buurman ook. So ek neem myself voor dat ek vandag my werk gaan geniet. Ek is al die afgelope twee weke in die posisie by die werk, waarvan ek die minste hou: “Queries”. So almal wat ‘n probleem het, of navrae het, of iets wat soek is, of die telefoon wat lui, ken my naam, insluitende die baas. Dis darem nou verby vir die volgende 10 weke, so vandag gaan ‘n goeie dag wees.

Die dag het omtrent verby gevlieg.

Uiteindelik dring die besef tot my deur, dat elke dag ‘n goeie dag kan wees, as ons ‘n doelbewuste besluit neem, dat vandag ‘n goeie dag gaan wees.

Lacy Strum: “I can’t fly But I, I keep finding myself soaring high above this. I have nothing left but I keep on pouring out like I am endless. Impossible, (whoa) Impossible”

Om mooi te lyk

Mans hoef omtrent net tande te borsel om reg te wees. En dan is hul nog aantrekliker hoe minder hulle doen ook. Wel dis dalk ‘n persoonlike opinie, maar vergeet om te skeer, ‘n bietjie van ‘n krapperige “stubble”, deurmekaar hare, skaam skuldige glimlag…

Waar was ek nou weer? O ja. Ek staan vroeg op, op ‘n Saterdag van alle dae, om my kapsel in toom te kry. Gee selfs my parkrun halfhartig prys. Alles deel van my beplanning voor ons vakansie. So 8 uur stap ek by die salon in. Vandag gaan ek “all out”, highlight, low light, pienk (want ek kan – en dis môre #MuddyPrincess), sny, blaas, pamper, the works.

Die salon is volgens my ongevraagde opinie, die beste op die kus. Sy weet net hoe! En dan is dit nog die helfte vd prys as van die ander “gespesialiseerde mooimakers”

Maar ai, hulle is so tydsaam. Tydsaam is dalk die verkeerde woord, maar hoe beskryf jy TE vol geboek, of TE gewild? So vol, dat ek 3ure later nogsteeds hier sit, sonder my sny, blaas, pamper of selfs net ‘n koppie koffie. My binneste is lekker geirriteerd terwyl die werkers my hare blaas, want sy gaan “nou” by my wees om te sny. Sny hulle nie, voor hulle blaas nie? Of is die nou kamtig ‘n nuwe tegniek? Ek dink hul onderskat my intelligensie, want duidelik probeer hul my besig hou, terwyl sy tyd kry v my “8 uur” afspraak.

Maar ek weet dat ek 2 maande later, weer in dieselfde stoel gaan sit, met dieselfde gedagtes, terwyl ek wonder oor hul “nuwe tegniek”….

O well, nou het ek al twee ongevraage blogs vir ‘n eerste probeerslag in…

P.S. My man het Donderdag vir sy beplanning haarsny gegaan. Ek wonder of hy ‘n uur weg was, insluitende die tyd om daar te kom en ons rommel langs die pad te herwin (ek sal nog later oor die obsessie van my skryf) stap hy heel selfvoldaan en trots by die huis is. Hy is weereens reg vd vakansie voor my en dan hoef hy nie eers ‘n borsel in te pak nie. O flip, ek het vergeet om my haardroeër op my lys te sit….